Vanavond kreeg ik het, al verwachte, telefoontje van Stichting Bootvluchtelingen: mijn reis naar Lesbos gaat op dit moment niet door. Door de spanningen en bedreigingen heeft de stichting besloten alle hulp in het kamp op dit moment te staken. Ze hopen volgende week de medische missie te kunnen vervolgen door de hoge noodzaak hiervan (zeker nu ook Artsen Zonder Grenzen zich terug getrokken heeft) maar laten de PSS missie voor het moment even. Alle PSS vrijwilligers gaan vanavond en morgen al terug naar huis aangezien de situatie op Lesbos niet veilig is.
Voor mij betekent dit dat ik nu dus niet naar Lesbos kan en ik baal hier best van. Ik sta achter de keus van Stichting Bootvluchtelingen om de projecten op het moment niet te vervolgen. Echter kijk ik met pijn in mijn hart toe naar wat er op het eiland gebeurd en dat ik niks kan doen om de situatie te verbeteren. Ik vind het onbegrijpelijk dat het geweld zich tegen de vrijwilligers heeft gekeerd en ik vindt de situatie die daar nu ontstaat onmenselijk; voor de vrijwilligers, de lokale bevolking maar boven alles voor de vluchtelingen. Zij zitten nu in een overvol kamp in onontbeerlijke omstandigheden waar nu ook het laatste beetje hulp wegvalt door de acties van de activisten.
Ik hoop dat de rust over een paar maanden is teruggekeerd en dat de PSS missie dan weer op volle toeren kan draaien. Ik zal dan opnieuw proberen om bij te kunnen dragen aan de missie en visie van Stichting Bootvluchtelingen.
Op dit moment val ik dus even in een gat. Waar ik eerst morgenochtend zou vliegen en de komende twee maanden druk aan de slag zou gaan en heel veel zou leren, zijn deze maanden nu leeg. Morgen pak ik de koffers weer uit en ga ik een nieuw plan bedenken, maar nu eerst maar even slapen en deze dag afsluiten. Zo is iets wat nog geen eens echt begonnen was ook alweer geëindigd.
Comentários